ఒక గ్రామంలో తెలివిగా మరియు వాక్చాతుర్యంతో ప్రసిద్ధి గాంచిన నాయీబ్రాహ్మణుడు నివసించేవాడు. అతను ధనవంతుడు కాదు కానీ తన సమస్యలను తేలికగా పరిష్కరించే సామర్థ్యంతో గ్రామమంతా పేరుపొందాడు.
ఒకరోజు, రాజు జుట్టు కత్తిరించేందుకు నాయీబ్రాహ్మణుడు రాజభవనానికి వెళ్తున్నాడు. అడవిలో నడుస్తూ అతను ఒక పెద్ద చెట్టు దగ్గర కొంతసేపు విశ్రాంతి తీసుకోవాలనుకున్నాడు. చెట్టు కింద కూర్చుని, త్వరలోనే అతను గాఢ నిద్రలోకి జారిపోయాడు.
అతను నిద్రపోతుండగా, ఏడుగురు దొంగలు అక్కడికి వచ్చారు. వారు అతనిని చూసి, అతను పట్టుకెళ్లిన సంచిని చూశారు. ఆ సంచిని తీసుకొని చూసినప్పుడు అందులో కేవలం నాయీబ్రాహ్మణ పనిముట్లు మరియు కొద్ది నాణేలు మాత్రమే కనిపించాయి. నిరాశతో, వారు అతన్ని మేల్కొలిపి అతనికి దాచిన ధనం ఉందో లేదో అడిగారు.
అతను నిద్రలేవగానే, దొంగలు చుట్టుముట్టారు. వారు అతనికి ఉన్న మొత్తం విలువైన వస్తువులు అప్పగించమని డిమాండ్ చేశారు. తెలివైన నాయీబ్రాహ్మణుడు వెంటనే ఒక పథకం ఆలోచించాడు. “నేను ఒక పేద నాయీబ్రాహ్మణుడు మాత్రమే, కానీ మీరు నన్ను విడిచిపెడితే, అడవిలో దాగిన ఒక గొప్ప నిధిని చూపిస్తాను. అది మీరందరికీ అపారమైన సంపదను ఇస్తుంది” అని చిత్తశుద్ధిగా అన్నాడు.
ఆకర్షితులైన దొంగలు అతనిని నిధి దగ్గరకు తీసుకెళ్లమని అనుమతించారు. నాయీబ్రాహ్మణుడు వారిని అడవిలో లోతుగా తీసుకెళ్లాడు. కొంతసేపు నడచిన తర్వాత, వారు ఒక పెద్ద రాయి దగ్గరికి చేరుకున్నారు. ఆ రాయిని చూపించి, “నిధి ఈ రాయికి కిందకు దాగి ఉంది. కానీ అది శాపగ్రస్తం, మరియు దాన్ని సురక్షితంగా తవ్వడానికి మార్గం నాకు మాత్రమే తెలుసు. మీరు నా లేకుండా ప్రయత్నిస్తే, మీరు అందరూ రాళ్లుగా మారిపోతారు” అని నాయీబ్రాహ్మణుడు అన్నాడు.
దొంగలు భయపడి, “మరి మీరు తవ్వండి, మేము కాపాడుకుంటాము” అన్నారు.
నాయీబ్రాహ్మణుడు తవ్వుతున్నట్టు నటించాడు, అంతా క్రమంగా తప్పించుకునే పథకం ఆలోచిస్తూ. కొంతసేపటికి, “నిధి చాలా లోతుగా ఉంది. మీరు అందరూ కూడా సహాయం చేస్తేనే తవ్వగలము. మీరు జాగ్రత్తగా తవ్వాలి” అని చెప్పాడు.
దొంగలు ఆశతో తవ్వడం ప్రారంభించారు. ప్రతి వీధిలో కూడా జనాలే. దొంగలకు బైట అడుగు పెట్టడానికి కూడా వీలుపడలేదు. మట్టసంగా ఆ వూరిని వదిలి పారిపోయారు.